16 oktober 2020, vrijdagavond.

We kijken naar The Masked Singer. Wat een leuk programma!

Het lijkt wel even of er niks aan de hand is. We zijn aan het bankhangen.  Karel lacht om een grapje, hij praat goed, reageert snel. Is het dan allemaal een boze droom?

Pats! Terug naar de werkelijkheid. Nee, het is geen boze droom.  O God, was dat maar zo… meteen overvalt me een weemoedig gevoel en word ik misselijk.

Vanmiddag keek ik naar de slaapboom in de tuin. Zal Karel volgende zomer die prachtige bloemen die de boom krijgt kunnen zien? In gedachten zie ik Karel’s lieve ogen naar buiten kijken, en ik voel de tranen alweer branden.

Er is ook ongeloof. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik straks alleen ben.  Dat straks Karel niet meer bij me is zoals hij nu is. Toch komt dat eraan….

Waarom!? Soms schreeuw ik het. Waarom Karel? Waarom hij?

Hij was zo aan het sparen … Voor later omdat hij geen pensioenopbouw had.  Dat we leuke dingen konden doen. Weg met de caravan.  Lekker wandelen met Meyke.  Genieten van elkaar. En kijk nu….sparen voor je pensioen? Laat me niet lachen. Bouw een buffer op voor calamiteiten, maar geniet verder van de centjes.  Je ziet wat er kan gebeuren.

Ik weet nog van mijn oude huisarts dokter Plomp. 3 maanden met pensioen,  wordt ziek en overlijdt. 3 maanden na zijn pensioen!

God, ik zie die man zo voor me. Grijze krullen, leesbril op het puntje van zijn neus,  pak aan, stethoscoop om, een echte dokter.

En Rob Lindeman,  mijn oude tandarts. Is volgens mij nog jonger overleden na een kort ziekbed.

Het komt zoveel voor. Ik dacht dat ik zoiets niet mee zou maken.  En toch…. toch heb ik altijd een gevoel gehad dat dit geluk dat ik eindelijk had gevonden,  niet zou duren totdat we oud zijn. Dat dit geluk te mooi was om waar te zijn.

Altijd even kijken naar de kleine huisjes hier in de buurt. Ik voelde dan al de leegte zonder Karel. Ik kon het al voelen.

Of dat ik uiteindelijk weer in Leusden zou wonen. Terugkerende dromen. Dat Karel en ik wel getrouwd waren maar niet bij elkaar woonden. Een soort voorgevoel?

9 oktober waren we 17 jaar getrouwd. 17 fantastische gelukkige jaren. We hebben van mijn moeder en Erica 17 rode rozen gekregen. Een schitterend boeket.

Vandaag zijn Roos en Boudewijn geweest en hebben blokken onder de bank geplaatst.

Wat heerlijk! Karel tillen gaat zoveel makkelijker! Er zijn 4 blokken te weinig, maar die komen heel snel deze kant op om mijn deel van de bank ook omhoog te doen.

De bank is 15 cm hoger geworden. Een heel groot verschil waar we heel erg blij mee zijn.

Ja, mijn emoties gaan op en neer, en heen en weer. Wat een stress…. Ik heb een mail gestuurd naar mijn leidinggevenden, ik wil graag een gesprek met de bedrijfsarts. Het concentreren op mijn werk lukt niet. Bijna elke dag gebeurt er iets dat zoveel emoties oproept.

********************************************************************

Zo, ik ben al een goed eind gevorderd…. Ik heb het prima naar mijn zin hier. 

Ik blijf hier en nestel me waar ik maar kan. Hoe verder, hoe dieper, hoe beter. 

********************************************************************

17 oktober 2020, zaterdagmiddag:

Karel heeft een slechte dag vandaag. Hij is erg moe, en slaapt alweer.

Ik laat hem maar lekker slapen. Eigenlijk zou hij wat moeten eten. Hij heeft een half stukje slagroomgebak gegeten, een stukje saucijzenbroodje en een flesje eiwitdrank. Meer krijg ik er niet in.

Als dit zo doorgaat, worden het nog enkele dagen in plaats van weken.

Gisteren had ikzelf een slechte dag. Ik bleef maar huilen. Vandaag gaat het beter. Tranen hebben wel weer gevloeid. Dat blijft ook zo voorlopig, ik voel Karel van me wegglijden. Helemaal als hij zo’n slechte dag heeft als vandaag….

Roos en Boudewijn waren hier om het laatste deel van de bank te verhogen, dat was gisteren niet gelukt, er waren blokken te weinig.

Ik was even zo bang dat als Karel er straks niet meer is, ik mijn lieve schoonzussen kwijt raak. Maar dat heeft Roos uit mijn hoofd gepraat. We zijn met elkaar verbonden door Karel zei Roos. Wat prachtig gezegd!

Ik word soms zo moe van mezelf. Steeds die angsten. Maar ik kan het niet tegenhouden. Kon ik dat maar.

Vooral in het donker heb ik daar last van. Dan voel ik de eenzaamheid al zo sterk.

Kon ik dit maar omgooien tot iets positiefs. Dat ik het echt wel ga redden. Ik heb een huis, lieve mensen om me heen, Meyke en Obley….

Ik ben ook dankbaar. Dat Karel in mijn leven is gekomen. Dat hij van me heeft gehouden zoals ik ben en ook van me blijft houden achter de horizon….