01-01-2020, Nieuwjaarsavond, woensdag.

Het is 18.00 uur, ik ga nog even wandelen met Meyke, onze prachtige lieve zwarte Golden Stabij, geboren op 12-01-2018, uit Friesland.

Ik doe Meyke haar tuigje om en de riem, ze kijkt me aan. “Ja, jij en mammie gaan dansen” zeg ik tegen Meyke. Ze springt blij tegen me op.

Karel die bij ons staat, geeft me een kus. Ik sla mijn armen even om hem heen, druk hem heel even tegen me aan.

Dan zegt Karel: “mijn arm voelt raar…alsof ie slaapt. Neem maar een sleutel mee”.

Ik kijk even naar hem, vind het een beetje raar, ik neem altijd een sleutel mee, denk ik. Wel ben ik bezorgd om Karel ’s arm, maar ga toch snel even wandelen, Meyke moet toch haar behoefte kwijt.

Zodadelijk maar even goed kijken wat we moeten doen bedenk ik nog. Meyke en ik maken een korte wandeling.

We komen thuis, en het gaat nog niet goed met Karel’s arm.

“Ik kan niks meer met mijn arm”, zegt Karel. En inderdaad, zijn rechterarm hangt slap langs zijn lichaam. En als ik goed kijk, lijkt zijn rechter mondhoek iets naar beneden te hangen, het verschil is heel klein met links. Maar het praten gaat goed, daar merk ik geen verschil in.

Even wachten we af. Het lijkt weer wat beter te gaan en kort speelt de gedachte om de nacht af te wachten. Maar dit voelt niet goed. Absoluut niet.

Ik bel de spoedpost, en na een kort overleg moeten we meteen komen.

En dan begint de medische molen. Karel krijgt een fikse dosis bloedverdunners (trombolyse) en er wordt een CT-scan gemaakt. Karel moet in het ziekenhuis blijven voor nadere onderzoeken en observatie.

Ik ga even naar huis om spullen te halen. Scheerapparaat, ebook reader, oplader, telefoon, kleding, een paar zakjes drop gaan ook mee.

Wat is het naar om Karel alleen achter te laten. We zijn bijna 20 jaar altijd samen geweest, op 1 keer na toen Karel’s galblaas verwijderd werd.

Meyke mist haar baasje ook. Ik zet de TV aan maar het blijft stil.

Ik ga nog even met Meyke uit.

In bed speel ik de film nog een keer af. Ze vermoeden een herseninfarct.

Karel herstelt de weken erna goed. Tot 90% van voor het infarct. We genieten van het voorjaar. De corona ellende begint, maar we maken het thuis fijn.

Totdat we een tijdje later merken dat Karel klachten krijgt. Moeite met woorden vinden, moeite met lopen, smaakverlies, dubbelzien en de rechterarm doet het minder goed.

“Maak maar een afspraak bij de huisarts ” zegt Karel op een vrijdagmiddag. Hij kan zelf niet goed telefoneren nu.

Ik maak een dubbele afspraak, want het zint ons niks. We willen rustig alles met de dokter bespreken.

Maandag 17 augustus 2020:

Bij de huisarts vertelt Karel dat hij enkele weken terug “raar” wakker werd. Anders dan anders, hij kon het niet benoemen.

Ik schrik me rot. Waarom heeft hij me dat niet verteld?

Hij wilde me niet ongerust maken denk ik, later vertelde Karel dat dat zo was. Ook de andere klachten komen ter sprake.

De dokter vertrouwt het niet en verwijst Karel door naar Poli Neurologie in het Flevoziekenhuis.

Ik bel voor een afspraak.

De poli heeft wel de verwijzing al gehad, maar de neuroloog moet de brief nog lezen. Ik mag vrijdag bellen voor een afspraak.

Maar woensdag gaat de telefoon. De poli Neurologie: ze bellen om een afspraak te maken.

Ik ben bezorgd….de poli zelf die belt voor een afspraak? Dan moet er wel iets ernstigs aan de hand zijn.