14 oktober 2020, woensdagavond:

Weer een week voorbij.  Een week van huilen, gelukkig ook af en toe een lach,  maar het merendeel dat overheerst is verdriet. Verdriet om mijn lieve Karel. Ik ben echt al aan het rouwen. Zoals mijn zus Erica zei: je hart is al duizend keer gebroken.

Ja, dat is het precies. Karel is vlak geworden, maar zo lief als altijd.  Een gesprek voeren gaat niet meer. De oude Karel is voorgoed verdwenen…

Als ik diep verdriet heb dan troost hij me.  Legt zijn hand op mijn knie en streelt mijn hand die ik op de zijne leg.

Ik vraag of hij echt aan wil geven als het genoeg is.  Lijden mag absoluut niet,  geen seconde. Maar Karel wil zo graag nog bij me zijn. Maar hij zal aangeven als het genoeg is.  Als het echt lijden wordt.

Eigenlijk lijdt hij nu al. Incontinent. Zinnen zeggen gaat niet meer.  Antwoorden op ja en nee vragen gelukkig wel.

Ik heb een bamboe dienblad gekocht, en met scrabble letters kan hij het laatste woord neerleggen.  Al is dat ook heel moeilijk, het juiste woord lukt niet om neer te leggen, wel een woord wat erop lijkt wat Karel eigenlijk zeggen wil.

Ik herken het van toen mijn vader uitgezaaide tumoren in zijn hoofd had. Ik zie nog het briefje voor me over een afspraak bij oogkliniek Zonnestraal.  Hij schreef Zonnenstraaal, met drie a’s. Ik moest er meteen aan denken toen Karel met de letterblokjes bezig was.

Ik bedacht net toen ik met Meyke buiten wandelde, dat ik zo blij ben dat ik zoveel foto’s en filmpjes heb met Karel. Fantastische vakantiefilms. Heel veel huis tuin en keuken filmpjes.

Wat zal ik ze veel bekijken.  Op mijn telefoon,  tablet….

Sinds gisteren hebben we thuiszorg. Wat heerlijk, Karel wordt gedoucht,  geschoren, lekker deo op, tanden poetsen. We zouden 2x per dag hulp krijgen,  maar dat is toch teveel voor Karel. We houden het op maandag, woensdag en vrijdag de ochtenden. ‘S avonds kan ik Karel zelf een nieuw Tena broekje aandoen, en gaan we samen naar bed.

Maandag had ik het aan mijn huisarts gevraagd, en dinsdagochtend ging de bel en stond er al een lieve hulp klaar! Het was even “schrikken” omdat er nog geen intake was geweest,  maar oh zo fijn!

De babyfoon die we hebben gekregen van Erica krijg ik nog even niet aan de praat, een goede reden om haar binnenkort weer te zien.

Mijn dagen zijn heel wisselend. Gisteren was ik aan het afwassen en heb weer zo vreselijk moeten huilen.

Ik werd letterlijk weer misselijk van verdriet. De wetenschap dat ik zeer waarschijnlijk volgend jaar weduwe word, kan ik amper aan. Ik ben bij Karel gaan zitten. Hij keek me zo lief aan. En hij troostte me weer.

Hij komt gelaten over,  door de vlakheid, maar inwendig is hij ook vol verdriet en woede. Het niet kunnen uiten daarvan. Onmenselijk is het!

Vandaag ben ik voor het eerst met Meyke alleen naar de dierenarts geweest. Het ging super!  Ik had Meyke haar autokleed in mijn auto geïnstalleerd en een deken erop. Meyke sprong zo de auto in! Aanhaken aan de gordel en daar gingen we.

Dat geeft me er wat vertrouwen voor de toekomst. Dat ik dit alleen kan, dat het goed gaat.

Het is ook niet niks. Ik ben straks alleen in een groot huis,  ik heb nooit eerder zelf een koophuis gehad.  Een grote tuin. Verantwoordelijkheden daarvoor.

Gelukkig is de hypotheek afbetaald. Dat scheelt.

Toch blijft het zo’n eng idee. Kan ik het echt wel? De toekomst is zo vreselijk onzeker…

Jolande is gisteren geweest, ze heeft de keuken gepoetst. Ze wil graag helpen totdat we huishoudelijke hulp hebben.

Aankomend weekend wordt onze bank verhoogd met balkjes.  Geweldig, want Karel tillen is erg zwaar omdat de bank te laag is.  Wat zal dat schelen!

Zodadelijk gaan we slapen. Zolang de babyfoon nog niet werkt, gaat Karel met me mee. Als de babyfoon werkt,  kan Karel blijven zitten en me roepen als ik hem op moet halen.