2 september 2020, woensdagmiddag:
Karel mag naar huis! Wat heerlijk!
Er zijn geen complicaties geweest, geen extra uitval. Sterker nog, het dubbelzien is weg! Waarschijnlijk door het weggehaalde hapje tumor, maar zeker is dat niet. Maar wel goed voor te stellen, doordat er wat minder druk op de hersenen staat.
We gaan naar huis. Meyke is weer zo blij, ook Obley komt miauwend op Karel af.
We zullen maandag 7 september gebeld worden over de uitslag. Nog bijna 5 dagen wachten…
Een rollercoaster van emoties, cliché, maar het is precies wat het is.
Ik neem vrijwel alles van Karel over, al een tijdje, gewoonweg omdat Karel het niet kan momenteel. Koken, Meyke uitlaten, huishoudelijke klussen, tuinwerk, noem maar op. De krant gaat ongelezen weg, het komt er niet van voor Karel om er voor te gaan zitten.
Hij leest de krant op zijn iPhone. Die kan hij aardig bedienen met zijn linker hand. Zijn rechter hand wil nauwelijks nog meewerken.
Ik rijd naar Almeerplant om kauwbotjes voor Meyke te halen. Op weg naar huis komen de de tranen weer. Misschien rijd ik hier over een poosje wel als weduwe…. Een heel leeg gevoel komt over me heen, en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wil dit niet, ik wil dit niet en ik kan het niet: leven zonder Karel!
Ik voel zo dat ik getest word. Getest om te kijken of ik het ook alleen kan… een soort voorbereiding. Als ik in de avond in het donker met Meyke wandel, overvalt me een heel eenzaam gevoel. Straks zijn Meyke, Obley en ik misschien wel met zijn drieën…
Ik kijk naar de sterren. Papa, help me alsjeblieft…ik voel me zo ellendig! Straks misschien alleen in het grote huis hier in Almere. Weduwe. Leegte, eenzaamheid. Angst. En mama…straks ben ik haar ook kwijt… en dan??
Al die vragen. Ik wil mijn leidinggevende bellen dat ze me alsjeblieft niet mijn baan afnemen. Dat ik die heel hard nodig heb.
Hoe moet het met Meyke als ik een hele dag naar kantoor moet? Een honden uitlaatservice is wel te regelen, maar verder zit ze de hele dag alleen. Het blijft rondmalen in mijn hoofd. Mijn hoofd dat steeds zwaarder lijkt te worden.
Ik moet van alles weten. Belastingen, ik weet daar niks van. WOZ waarde…. wat is dat in hemelsnaam? Moet ik dat elk jaar betalen? Ik moet alle klantnummers weten van instanties. De meest uiteenlopende dingen spelen door mijn hoofd.
De dagen van wachten gaan langzaam om. Af en toe kijk ik naar Karel, en moet dan zo huilen. Ik kan niet zonder hem, zonder zijn liefde. Pak dit alsjeblieft niet van me af!
Beloofd was om ons maandag 7 september te het horen. Maar we horen niks. Niet in de ochtend, niet in de middag.
Ik besluit zelf te bellen of er al iets bekend is. Helaas nog niet, het overleg is om 17:00 uur. Daarna zou ik gebeld moeten worden.
Maar om 18.30 uur is er nog niet gebeld.
Ik bel weer. Er is een zaalarts, maar die weet niets van de casus. Of ik morgen terug wil bellen om 8.30 uur.
Verdomme! We weten nog niks! Nog een nacht door…
We waren al de hele dag misselijk, en wij niet alleen.
9 september 2020, dinsdagochtend:
8.30 uur. Ik bel en krijg een arts aan de telefoon.
Hij vertelt dat er uitgebreidere analyses zijn aangevraagd. Die zijn op zijn laatst vrijdag binnen. Maandag volgende week is er een overleg, en dinsdagochtend 15 september moeten we om 9 uur bij dokter Steven Immenga zijn in het Neurocentrum voor de uitslagen en behandelplan.
Nog een week onzekerheid…
Ook die week is er weer één van lachen, huilen, boosheid bij ons allebei.
Familie, vrienden, collega’s, kennissen, iedereen leeft zo geweldig mee. Op Facebook bericht ik iedereen, en ontvang heel erg veel reacties. Hartverwarmend.
